Het zwaard, een iconisch wapen van de middeleeuwse strijder, belichaamt de evolutie van man-tegen-mangevechtstechnieken uit de Middeleeuwen. Dit veelzijdige wapen, dat meestal varieert van 60 tot 90 cm, werd zowel op het slagveld als in burgerlijke duels gebruikt.

Vanaf de vroege Middeleeuwen verscheen het zwaard en bereikte zijn hoogtepunt tussen de 12e en 15e eeuw. De vorm ervan evolueerde subtiel in de loop van de tijd, geleidelijk verfijnd tot de meer slanke vormen van de late Middeleeuwen. Deze overgang kondigt de toekomstige opkomst van de rapier in de Renaissance aan.

In de context van HEMA biedt de studie van het zwaard een fascinerend inzicht in middeleeuwse gevechtstechnieken. Historische traktaten, zoals het beroemde I.33-manuscript, getuigen van de technische rijkdom die geassocieerd wordt met dit wapen, vaak gebruikt in combinatie met een schild of dolk. De beoefening van het zwaard in HEMA maakt het mogelijk om een breed scala aan technieken te verkennen, waarbij krachtige sneden en precieze stoten worden gecombineerd, terwijl er wordt gewerkt aan mobiliteit en man-tegen-mangevechten.